De angst van het lichaam om beschadigd te worden
Of: de weerstand van het lichaam tegen leven in de fysieke werkelijkheid

Ik kreeg weinig meer gedaan de laatste tijd. Mijn focus was vooral gericht op het herstel en in conditie brengen van mijn lichaam. En hoe beter mijn lichaam ging functioneren, hoe meer energie ik kreeg om me op andere dingen te gaan richten. Ik had plannen zat, maar kon niet in beweging komen om die plannen te gaan uitvoeren. Mijn lichaam gaf me de boodschap: “Leuk hoor, die plannen van je, maar ik doe niet meer mee.”

Tijd voor een healing-sessie dus, om te onderzoeken wat mijn lichaam dwars zat en het op te lossen. De inzichten die hieruit kwamen waren zo bijzonder en verrassend, dat ik ze graag met je deel.

Verloop van de sessie

Vanaf het begin van de sessie was er een enorme onrust in mijn lichaam. Degene die de healing begeleidde vroeg of ik die energie kon uitbreiden tot buiten mijn lichaam. Nee, dat ging niet. Daarna werd me gevraagd om deze energie alle ruimte te geven om te bewegen. Toen breidde de energie zich uit over het hele Universum.
Oké, dat was duidelijk. Mijn lichaam hield mijn energie binnen mijn lichaam óf vulde er het hele Universum mee. In beide gevallen konden anderen mijn energie niet waarnemen waardoor er geen interactie met hen kon zijn. In het ene geval omdat ik de energie bij mezelf hield en in het andere geval omdat mijn energie alles en iedereen omvatte waardoor het niet meer waargenomen kon worden als mijn energie.

Ik concentreerde me nog eens goed op de onrustige energie in mijn lichaam en nam opeens een individu waar. Ik was niet echt verrast dat deze persoon door zijn thuisfront naar mij toe gestuurd was om mijn acties te monitoren en om ervoor te zorgen dat ik geen veranderingen aan zou brengen die hun voortbestaan in gevaar zouden kunnen brengen. Hij was de zoveelste.

Ik vroeg wat hij wilde. Hij wilde naar huis. ¨Oké, dus je bent hier klaar? En wat heb je geleerd terwijl je hier was?¨, vroeg ik nieuwsgierig. “Dat je geen enkel gevaar vormt.”.
Dat is interessant, waarom was hij dan nog hier?
Mijn begeleider zei “Je hebt een eigen controle-mechanisme!” Oh, ja, inderdaad. Het lijkt erop dat mijn lichaam deze persoon hier vast houdt om ervoor te zorgen dat ik mijn werk (het brengen van diepgaande verandering) niet kan doen. Mijn lichaam had hiermee een ´deadlock´-situatie gecreëerd. Hoe moesten we dit oplossen?

Ik richtte me tot mijn lichaam met de vraag wat het probleem was. Het gaf aan dat er een vertrouwenskwestie was tussen ons. Het had er geen vertrouwen meer in dat het veilig was bij mij. Ik had geen idee hoe dat gekomen was.
Ik vroeg of mijn lichaam mij kon laten zien wat het bedoelde.

Bewegen in een ruimtecapsule

Daarop liet mijn lichaam mij zien hoe het is om te leven in een ruimtecapsule waar niemand anders is en waar geen zwaartekracht is. Mijn lichaam zweefde langzaam door deze ruimte en voelde zich volkomen veilig in deze afgeschermde omgeving zonder andere mensen.
Oh, het begon te dagen bij me. Mijn lichaam voelde zich niet veilig op de Aarde omdat het bang was voor pijn!
Ik vroeg wat mijn lichaam mij hierna wilde laten zien.

Bewegen op de maan

Nu ging mijn lichaam naar de maan. Een omgeving, nog steeds zonder andere mensen, met nèt genoeg zwaartekracht. Mijn lichaam kon zich over het maanoppervlak verplaatsen zonder bang te hoeven zijn dat het in de ruimte zou verdwijnen of dat het te pletter zou vallen op de grond.
Mijn lichaam gebruikte de beenspieren om zich af te zetten en kon zelf bepalen hoe hoog het wilde springen. Na iedere sprong kwam het met een grote boog weer langzaam op de grond.
Veilig, voorspelbaar en controle over je bewegingen.

Bewegen in het kwantumveld

Ik dacht dat we hierna naar de Aarde zouden gaan, maar mijn lichaam wilde mij eerst nog laten zien hoe het is om je te bewegen door het kwantumveld, het gebied van eindeloze mogelijkheden.
Je kunt door deze ‘werkelijkheid’ bewegen zonder enige consequentie voor je lichaam! Die hoeft nergens bang voor te zijn. Het raakt niet beschadigd. Het krijgt geen pijn. Het gaat gaat niet dood. Je kunt door muren heen lopen. Van torenhoge gebouwen afspringen. Hier zijn ook andere mensen en ook die kunnen geen enkele schade toebrengen aan het lichaam. Als iemand bijvoorbeeld op je schiet gaat de kogel dwars door je heen zonder enige schade te veroorzaken. En als je bang bent voor deze mensen, omdat ze bijvoorbeeld dreigend overkomen, dan kan je gewoon door ze heen lopen en dan verdwijnen ze uit je zicht.

Mijn lichaam heeft mij laten zien dat het behoefte heeft aan een veilige omgeving, waar je geen enkele schade op kan lopen. Een omgeving waar je de volledige controle hebt over je bewegingen en waar het gedrag of de acties van andere mensen geen enkele schadelijke invloed op je hebben.
Dat alles biedt de fysieke werkelijkheid niet.
Ik begrijp nu, dat mijn lichaam het me kwalijk neemt dat ik het heb meegenomen naar deze werkelijkheid die het als onveilig ervaart. Terwijl er genoeg andere gebieden zijn waar mijn lichaam zich wel veilig kan voelen.

Mijn lichaam krijgt een aha-moment

En dan ziet mijn lichaam een mooi gekleurde vis in het kwantumgebied ………
Het wil de vis uit het water scheppen om het van dichtbij te bekijken. Maar zowel het water als de vis gaan dwars door de handen heen! Niets is tastbaar in het kwantum gebied! Niets kan van dichtbij bestudeerd worden, zodat je de details kan waarnemen!
Oh, nu begint het tot mijn lichaam door te dringen. Zelfs het kwantumgebied heeft een keerzijde. Hoewel er eindeloze mogelijkheden zijn, is niet alles mogelijk!
Dáárom ben ik met mijn lichaam op de Aarde in een tastbare werkelijkheid. Om alle mooie dingen die er zijn tot in de kleinste details te kunnen bekijken, te bestuderen en ervan te kunnen genieten. En mijn lichaam heeft veel mogelijkheden om die werkelijkheid te kunnen ervaren. Aan die mogelijkheden heb je niets in het kwantumgebied.
Doordat voor mijn lichaam de focus op de negatieve kant van leven op Aarde is komen te liggen, is het de positieve kant uit het oog verloren. En zowel de als negatief beleefde ervaringen als de als positief beleefde zijn gewoon ervaringen. Niets meer en niets minder. Leven op Aarde gaat om het beleven van alle aspecten die deze Aardse werkelijkheid te bieden heeft. Dat begrijpt mijn lichaam nu.

Mijn lichaam heeft na dit inzicht geen behoefte meer om mijn bewegingsruimte in te perken. Het is daarom bereid om de persoon die het hier ten onrechte heeft vastgehouden te laten gaan.
Voordat we hem lieten gaan zei ik dat het mij speet dat mijn lichaam hem zo lang hier gevangen had gehouden. Daarna vertrok hij, met de snelheid van het licht, naar zijn familie die hem al stond op te wachten.

< Vorige    

Vragen? Stuur een e-mail