Vredig samenleven en gebruik maken van de gedeelde hulpbronnen op hetzelfde stuk land kan, als iedereen inziet dat we allemaal met hetzelfde doel op Aarde zijn

De verschrikkelijke situatie in het Midden-Oosten blijft de gemoederen bezig houden. Ook de mijne. In een meditatie kreeg ik opeens inzicht in wat Amerika drijft om Israël te faciliteren bij het vernietigen van mensen en hun leefomgeving. Mensen die gewoon, net als zij, in alle vrijheid hun leven willen leven.

Via het iconische Vrijheidsbeeld wil Amerika aan de hele wereld laten zien dat deze vrijheid bij hen hoog in het vaandel staat. Echter, deze vrijheid geldt kennelijk niet voor iedereen. Alleen voor de Amerikanen. En die vrijheid mag kennelijk beschermd worden door de vrijheid van anderen in te perken of volledig af te nemen door woongebieden te bezetten en vernietigen en zelfs levens te vernietigen.

Net als bij de Israëlieten woonden er al mensen op het stuk grond waar de Amerikanen zich vanuit Europa wilden vestigen. En met deze mensen hebben ze hetzelfde gedaan als wat de Israëlieten met de Palestijnen hebben gedaan. Hun land afgepakt, de bevolking gedecimeerd en in reservaten (lees: openluchtgevangenissen) gestopt.

Ik kan die gedachtegang maar moeilijk begrijpen. Wie is Amerika, wie is Israël, dat ze denken het recht te hebben om de vrijheid van bepaalde groepen mensen te mogen inperken? Goedschiks dan wel kwaadschiks. Voorlopig ziet het er uit als machtsvertoon. “Ik perk jouw vrijheid in omdat ik het kan!”

Echter, de mogelijkheid om te kunnen beschikken over de vrijheid, de kwaliteit van het leven en van de leefomgeving en zelfs over het leven van andere mensen, komt met de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat iedereen, niemand uitgezonderd, in volledige vrijheid expressie kan geven aan wie die is. Want dáár gaat leven over. En niet over de vrijheid hebben en nemen om te doen wat je wil omdat het kan, ten koste van de vrijheid van anderen en ten koste van de leefbaarheid van de Aarde.

Macht uitoefenen zonder de bijbehorende verantwoordelijkheid te nemen voor andere mensen en het leven als geheel, leidt tot vernietiging van mogelijkheden die via evolutie aan het leven zijn toegevoegd om het leven te kunnen vormen, ervaren, bestuderen en verbeteren.

Collectieve gedachtenvorm

Wat zou de oorsprong zijn van deze gedachtegang? Ik kon er niet achter komen. Daarom besloot ik om samen met een collega healer naar dit vraagstuk te kijken. Door het bundelen van onze helende krachten en vaardigheden kregen we een helder inzicht in de situatie.

In het huidige conflict zijn er diverse partijen die een bepaalde verantwoordelijkheid hebben om alles in goede banen te leiden. En tegelijk zie je dat niemand deze verantwoordelijkheid neemt. Er wordt gepraat en gestemd en vervolgens blijft de broodnodige actie uit.
De verschillende partijen spelen allemaal een bepaalde rol in het conflict. De gedachten van al deze rollen worden gedicteerd door een eeuwenoude collectieve gedachtevorm.

Deze gedachtevorm is gestart door de gedachten, overtuigingen en acties van een groep mensen en is daarna steeds sterker geworden doordat er steeds meer mensen kwamen die hetzelfde dachten, dezelfde overtuigingen hadden en op dezelfde manier handelden. Tot de gedachtevorm zo sterk was geworden, dat mensen die in een vergelijkbare situatie zitten in een vergelijkbare rol in de gedachtevorm worden getrokken die vervolgens hun gedachten, overtuigingen en handelen bepaalt.

Door een dialoog aan te gaan met de personen die aan de basis staan van deze gedachtevorm, konden we achter de oorzaak komen van het ontstaan van de gedachte dat je het recht hebt je vrijheid te beschermen ten koste van anderen. Zo konden we het misverstand dat was ontstaan helder maken en de verschillende partijen op een andere manier naar elkaar laten kijken.
Hierdoor is de collectieve gedachtevorm veranderd en heeft het zijn destructieve werking verloren.
Dat wil niet zeggen dat het probleem in het Midden-Oosten nu meteen opgelost is, omdat de schadelijke gedachtegang nog wel op individueel niveau aanwezig kan zijn.

We kwamen 4 rollen of archetypen tegen, namelijk:
– de Vernietiger
– de Kwelgeest
– de Moeder
– de Angst-aanjagende god

Hier volgt een samenvatting van het gesprek dat we met deze personen gevoerd hebben.

Archetypische rol ‘De Vernietiger’
We namen de archetypische rol ‘De Vernietiger’ als uitgangspunt, omdat we dat mechanisme wilden begrijpen. De andere rollen hadden we nog niet in beeld.
Toen ik vroeg of deze persoon zich wilde laten zien, wilde hij dat eerst niet. Hij was bang dat ik hem wilde veranderen. (Ja, ja, ik ben berucht in ‘the other realms’.)
Ik: “Ik heb geen enkele intentie om je te veranderen. Ik wens wel voor jou dat je weet wie je bent en dat je weet dat je goed bent zoals je bent en dat je niet spiriter bent dan wie dan ook en dat er daarom geen enkele reden is om alles om je heen te vernietigen. Wat ik wil doen is jou dat laten zien. Ik zie je, maar kan jij jezelf zien?”
Hij reageert met: “Je bent mijn moeder niet!” (Oké …. wat is er met die moeder?)

Ik: “Ik krijg het gevoel dat je bang voor me bent. Waar ben je bang voor?”
Hij: “Ik ben bang dat je niet van me zult houden. Ik ben bang dat je denkt dat ik een slecht persoon ben. En ik ben bang dat ik niet aan jouw standaard kan voldoen.”
Ik vraag wat hem is overkomen waardoor hij hier bang voor is. Dit is te traumatisch voor hem om te vertellen en daarom laat hij het me zien en voelen.
Hij laat zien dat hij werd uitgelachen en vernederd. Het voelt alsof ik een stomp of trap in mijn maag krijg en ik krimp in elkaar. Ik vraag: “Probeerden ze je te breken? Wilden ze je laten geloven dat je niets meer bent dan stof? Dat je op de grond thuis hoort?” Ja, duidelijk.

Dan draait mijn hoofd langzaam de andere kant op. Oh! “Was er iemand die de andere kant op keek, toen dit je overkwam?” (De moeder waarschijnlijk …..)
“Ik vind het zo erg voor jou dat dit je is overkomen! Dit had niet mogen gebeuren.” (Zei ik dat? Of zei de moeder dat, vol emotie, via mij?)

Deze persoon kreeg dus geen ruimte om te leven, om zichzelf te zijn en kon niets anders doen dan zijn kwelgeest vernietigen om zijn vrijheid te herwinnen.
“Wie heeft je dit aangedaan?“, vragen we en we vragen deze persoon om voor ons te verschijnen.

Archetypische rol ‘De Kwelgeest’
Ik vraag aan de Kwelgeest waarom hij deze persoon wilde vernederen.
Hij: “Omdat hij er belachelijk uit zag!” “En omdat het kon.”
De vraag waarom hij vond dat de ander er belachelijk uitzag hebben we niet gesteld, maar later zag ik wel dat de Kwelgeest er verder geëvolueerd uit zag dan de Vernietiger. We zouden hier dus te maken kunnen hebben met mensen van twee verschillende evolutieniveaus.

Mijn collega vraagt of de Vernietiger en de Kwelgeest elkaar in de ogen willen kijken, zodat ze de ander kunnen zien zoals die werkelijk is.
Ze kalmeren allebei en zien dat er geen verschil is tussen hen. Ze zijn gelijk. Ze zien dat ze allebei evenveel recht op leven hebben en op het kunnen zijn wie ze zijn. Niemand hoeft hetzelfde te zijn als de ander. Gewoon zichzelf zijn. En de een is niet beter dan de ander.

En dan krijg ik het werkelijke probleem te zien. Om zichzelf te kunnen zijn heeft iedereen een stuk van de Aarde nodig en materiaal en levensmiddelen en andere hulpbronnen die de Aarde te bieden heeft.
Maar hoe verdeel je dat? En is er wel genoeg voor iedereen?
Ze kijken naar de Aarde. Naar de ruimte die ze nodig hebben om hun huis op te bouwen en hun leven te leven. Om zichzelf te kunnen zijn. Ze zien nu dat ze allebei die grond en materialen nodig hebben om expressie te kunnen geven aan wie ze werkelijk zijn.

Kwelgeest: “Maar ik heb meer ruimte nodig dan de ander.”
Ik vraag waarom dat zo is.
“Omdat ik over meer mogelijkheden beschik om mijzelf tot expressie te brengen”
(Weer komt het verschil in evolutieniveau naar voren, en daarmee een verschil in mogelijkheden om het leven te leven.)

Mijn collega vraagt of de Vernietiger het goed vind dat de ander meer ruimte inneemt.
Nee, dat klopt voor hem niet. Hij voelt boosheid opkomen en valt terug in het gevoel dat hij spiriter waard is dan de ander. “Neem je plaats in. “, zeg ik tegen hem. “Je bent het waard. Je bent gelijk aan de andere persoon en je hebt gelijke rechten.”
Tegen de ander zeg ik: “Zie je nu, dat je geen enkel recht hebt om grond en levensbenodigdheden van de ander af te nemen? Kan je zien dat je inbreuk maakt op de ander en op het land waarop de ander recht heeft om te gebruiken?”
Ja dat ziet hij wel, maar de twee komen er samen niet uit hoe dat dan zou moeten.
We besluiten de Moeder erbij te halen.

Archetypische rol ‘De Moeder’
De moeder wil zich niet mengen in wat zich tussen de twee mannen afspeelt. Ze doet net of ze het niet ziet, niet weet. “Het zijn mijn zaken niet. Het gaat mij niet aan.”, zegt ze.
Ik vraag waarom ze vind dat het haar niet aan gaat. Wat gebeurt er als ze tussenbeide zou komen?
“Dan raak ik zelf beschadigd.”
De moeder durft dus niet in te grijpen als anderen in een conflict verzeild zijn geraakt, omdat ze dan verantwoordelijk wordt gesteld voor het gedrag van de anderen en ze dan zelf beschadigd raakt. Dit idee heeft haar totaal verlamd, waardoor de onenigheid tussen de anderen volledig uit de hand kon lopen.
Ik: “Wat maakt dat je bang bent voor deze verantwoordelijkheid? Wat gebeurt er als je je verantwoordelijk voelt of als iemand je verantwoordelijk houdt?”
Moeder: “Als ik mijn verantwoordelijkheid neem dan krijg ik te maken met de toorn van de goden!”

Er is dus blijkbaar een god die de moeder verantwoordelijk houdt voor het gedrag van de anderen. Wat opvalt is dat een vader ontbreekt, maar daar zijn we in deze sessie niet op in gegaan. Ik vermoed dat deze ‘god’ misbruik heeft gemaakt van de afwezigheid van een vader en zich voor is gaan doen als een alziende onzichtbare vader die de verantwoordelijken straft. En omdat er geen vader is en de moeder deze jongens tenslotte op de Aarde heeft gezet, wordt de moeder verantwoordelijk gehouden.
De angst voor deze ‘god’ zit er goed in bij deze moeder. Ze durft hem niet te ontmoeten.
Ik zeg dat ze zal zien dat er niets is om bang van te zijn. Ik geloof niet dat het een God is, maar een gewoon mens die haar probeert angst aan te jagen. En hij kan dat succesvol doen door onzichtbaar te blijven.
De Moeder gaat akkoord en ik roep de Angst-aanjagende god erbij.

Archetypische rol ‘de Angst-aanjagende god’
De god waar de moeder zo bang van is blijkt een bosgod te zijn.
Ik vraag waarom hij deze mensen terroriseert.
Bosgod: “Omdat ze in mijn bos zijn gaan wonen.”
Ik: “Jouw bos? Of bedoel je: het bos waar ik eerst alleen in woonde en waar nu ook andere mensen zijn gaan wonen? De Aarde is er tenslotte voor iedereen.”
Bosgod: “Nee, het is MIJN bos en ik wil dat ze uit mijn bos vertrekken,”
Ik: “Ja, maar dat gaan ze niet doen. Ze zijn hier, dus …”
“Wat heb je van hen nodig nu zij ook in het bos wonen samen met jou?”
Bosgod: “Ruimte”
Ik: “Heb je ruimte, afstand, nodig tussen jou en de anderen die ook in het bos wonen? Zodat je je voor hen kunt verstoppen en niet met hen hoeft om te gaan? “
Bosgod: “Ik heb geen andere mensen nodig in mijn bos.”

Mijn collega vraagt wat de anderen ervan vinden dat de bosgod wil dat ze uit het bos vertrekken. De anderen zeggen dat ze niet wisten dat er al iemand anders in het bos woonde. Ze leefden er gewoon.
Ik vraag aan hen allemaal: “En nu? Nu jullie weten dat het land al bewoond werd door iemand anders en nu je weet dat dit niet jouw bos is? Is er een mogelijkheid dat jullie op een respectvolle manier met elkaar kunnen samenleven in dezelfde ruimte?”
De bosgod antwoordt dat hij daartoe bereid is. “Het lijken me aardige mensen.”
De moeder wil het ook graag, maar vraagt zich af hoe het zit met de verantwoordelijkheid voor als er iets mis gaat.
Moeder: “Stel dat ik of een van de anderen per ongeluk iets doet dat iemand anders beschadigd terwijl we gewoon ons leven leiden, wordt ik daar dan voor gestraft?”
Ik vraag aan iedereen: “Denk je dat je iemand zal gaan straffen als iemand van jullie een fout maakt door gewoon te zijn wie die is door op het gedeelde land te leven en gebruik te maken van de gedeelde hulpbronnen?”
Zij; “Alleen als ze het expres doen.”
Ik vraag of ze denken dat er iemand is die de anderen expres schade wil toebrengen.
Ze kijken eens goed naar elkaar en antwoorden: “Nee, we denken niet dat iemand dat expres zou doen.”

Het hele probleem blijkt dus te draaien om de vraag hoe je succesvol en vredig samen kunt leven en gebruik kunt maken van de gedeelde hulpbronnen op hetzelfde stuk land.
En het antwoord lijkt te vinden in het inzicht dat iedereen met hetzelfde doel hier op Aarde is. Namelijk de mogelijkheden die de Aarde aan het leven toevoegt ontwikkelen en gebruiken om het leven voor iedereen te verbeteren. Dus hoewel iedereen er anders uitziet en andere mogelijkheden heeft om het leven in te vullen, heeft iedereen precies hetzelfde recht om op deze Aarde te leven en gebruik te maken van alles wat de Aarde te bieden heeft om het leven te kunnen leven dat precies past bij wie iedereen is.

< Vorige     Volgende  >

Vragen? Stuur een e-mail