De Collectieve Route van de Mensheid naar een Hoger Niveau van Bestaan

Traject maart tot en met juni 2014: afstemmen beschikbare middelen voor de korte, middellange èn lange termijn

Beschikbaar stellen van de eigen middelen leidt tot problemen

De laatste wijziging had helaas niet het gewenste resultaat.
( Zie " Maart 2014 - Waar komen we vandaan? Waar staan we nu? Waar gaan we naartoe?")

Ik schreef dat als een 'herstelplan' aanwezig was, iemand de mogelijkheid heeft om bewust af te wijken van het levensplan. Er is dan namelijk iemand beschikbaar om deze persoon weer op het juiste pad te zetten. In principe zou iedereen die het eigen plan uitvoert een ander op deze manier moeten kunnen ondersteunen.

Er ontstond echter een ongewenste afwijking naar beneden ten opzichte van het best mogelijke leven. De oorzaak: de eigen middelen werden aan de ander ter beschikking gesteld.

Met eigen middelen bedoel ik de deeltjes materie in het kwantumveld, die nodig zijn om je toekomstige leven vorm te geven. Beschikbare middelen en mogelijkheden, zoals geld en spullen, maar ook aandacht, meedenken met de ander, tijd en ruimte.

Deze deeltjes materie kunnen in de fysieke werkelijkheid maar één keer op een bepaald moment (tijd) en op een bepaalde plaats (ruimte) in een bepaalde vorm (materie) toegepast worden.

Onze individuele levens en beschikbare middelen zijn met elkaar verbonden. Ze gedragen zich als communicerende vaten. Als de één meer neemt/krijgt dan die ter beschikking heeft ten behoeve van het eigen leven, dan heeft de ander automatisch minder of zelfs te weinig voor het eigen leven.

De aandacht, tijd en ruimte die je beschikbaar stelt voor een leven dat niet past binnen de met iedereen afgestemde mogelijkheden, gaat ten koste van je eigen leven.
Datzelfde geldt voor meedenken over het vormgeven van niet-realistische ideeën.

Als je het leven dat binnen je afgestemde mogelijkheden valt vorm geeft, dan heb je daarvoor de beschikking over alle middelen en mogelijkheden die daarvoor nodig zijn. Die van jezelf en die in combinatie met anderen.
Wanneer je echter een niet-afgestemd leven wilt vormgeven, dan heb je niets aan die beschikbare voorraad. Die moet namelijk grotendeels nog ontwikkeld worden. En dat kan alleen als je een afgestemd leven vorm geeft.

Anderen kunnen de voor hun eigen leven bedoelde middelen ter beschikking stellen, vrijwillig of afgedwongen, maar kunnen er dan zelf niet meer over beschikken. Dat gaat dan ten koste van de kwalitet van hun eigen leven. De ander zal niet direct in de problemen komen, maar in de toekomst vrijwel zeker wel. Dit is niet direct zichtbaar in de fysieke werkelijkheid, maar wel in het kwantumveld. Het heeft gevolgen voor de toekomstige mogelijkheden.

Degenen die bewust afwijken van hun mogelijke leven gebruiken dus niet het eigen (voor hen onzichtbare) potentieel aan beschikbare middelen door deze te ontwikkelen en te beheren, maar leggen in plaats daarvan claims op de (voor hen zichtbare) beschikbare middelen van anderen om van te kunnen leven.

Als zichtbaar wordt dat het ten koste gaat van de kwaliteit van het leven van de ander, dan wordt dit gerechtvaardigd met het argument dat de ander die middelen toch niet zelf kan gebruiken of nodig heeft. De weg naar beneden waar de ander op terecht gekomen is, wordt vervolgens gezien als 'natuurlijke weg' of als 'enige realistische mogelijkheid'.
Hier geldt vervolgens het fenomeen 'self-fulfilling prophecy', waardoor de argumenten valide lijken. Door het wegnemen van beschikbare middelen van anderen is de mogelijkheid voor die anderen om het best mogelijke leven vorm te geven inderdaad niet meer realistisch.

"It takes two to tango!"

De redenen dat we mensen willen faciliteren die een leven buiten hun mogelijkheden willen vormgeven en leven zijn zeer divers. Vaak zijn het mensen waarmee we graag een gezamenlijk leven willen vormgeven. Vaak denken we ook dat we nu eenmaal op deze mensen zijn aangewezen en voelen we ons min of meer verplicht of gedwongen om een gezamenlijk leven met hen vorm te geven, bijvoorbeeld omdat het familie is. Of omdat we er nu eenmaal zelf voor gekozen hebben om een gezamenlijk leven met deze mensen aan te gaan.

Bijna altijd denken we dat deze mensen ons ook iets te bieden hebben, maar zoals uit bovenstaande blijkt is dat een illusie en doen we onszelf daarmee alleen maar tekort.
Vaak gaan we af op een bepaalde spanning die we voelen tussen onszelf en die ander. Dit is een valkuil. eze spanning wordt gebruikt en bewust opgebouwd om een afwijkend leven vorm te kunnen geven. Als je dat eenmaal weet, dan kan je die spanning laten voor wat het is (namelijk een 'trucje' om je een kant op te laten bewegen die buiten de mogelijkheden valt), en evalueren of en hoe de ontmoeting binnen de mogelijkheden valt.

De redenen waarom iemand een afwijkend leven buiten de eigen mogelijkheden om wil vormgeven zijn al even divers. Vaak lijkt het makkelijker om de bestaande middelen van anderen te gebruiken dan om de eigen mogelijkheden te ontwikkelen (en daarvoor de bestaande middelen in te zetten). Bovendien zijn de potentiële mogelijkheden nog niet zichtbaar en kost het tijd en inzet om die te ontwikkelen. Bestaande mogelijkheden kunnen direct gebruikt worden.
Hoe langer je echter wacht met het ontwikkelen en gebruiken van de eigen mogelijkheden, hoe moeilijker dat wordt. Dat komt omdat ons lichaam, dat de basis is van onze mogelijkheden, ernstig te lijden heeft onder het niet ontwikkelen en optimaal inzetten van de eigen mogelijkheden.

Als we ons best mogelijke leven willen vormgeven, dan zullen we alle tot onze beschikking staande (potentiële) materie, middelen en mogelijkheden voor onszelf moeten reserveren en aanwenden. Weggeven is dan geen optie. Met weggeven bewijzen we ook anderen geen dienst. Er zijn (precies) genoeg beschikbare middelen waarmee iedereen een leven binnen de eigen mogelijkheden kan vormgeven, maar als we daarvan willen afwijken ontstaat er automatisch een tekort (zowel bij onszelf als bij de ander).
Als we een leven binnen onze mogelijkheden vorm geven en (be)leven is er zelfs overvloed, omdat voor alle mogelijkheden waaruit we kunnen kiezen deeltjes 'gereserveerd' zijn (op kwantumniveau) en we maar één van die mogelijkheden daadwerkelijk kunnen vormgeven in de fysieke werkelijkheid.

Op onze weg naar ons best mogelijke (gezamenlijke en individuele) leven hebben we in april 2014 een nieuwe keuze gemaakt: ieder gebruikt vanaf nu de eigen (potentiële) middelen voor zichzelf.

Deze definitieve keuze voor het zuiver toewijzen van beschikbare middelen aan de persoon waarvoor die middelen oorspronkelijk bedoeld zijn, veroorzaakte nogal wat commotie. Als er een definitieve keuze is gemaakt is er altijd veel (energie)beweging omdat alle deeltjes materie op kwantum niveau dan 'herschikt' worden om die keuze vorm te kunnen geven en omdat de vervolgkeuzes veranderen, maar dat was niet de enige reden. Ook in de bestaande fysieke werkelijkheid ontstond commotie omdat van de ene op de andere dag alle 'claims' op andermans beschikbare middelen waren 'vervallen', waardoor iedereen alleen nog maar over de eigen beschikbare middelen kon beschikken.
Andersom konden we ook geen beroep meer doen op degene die die claims op onze beschikbare middelen hadden gelegd, omdat we voor de ander opeens niet meer interessant waren omdat we niets meer te bieden hadden. Er moesten dus opeens oplossingen gevonden worden die wèl onderdeel waren van ons best mogelijke leven, daar waar gaten vielen door het vervallen van de 'claims'.
Dit proces werd ondersteund door de herschikking van de deeltjes materie op kwantumniveau, maar werd ook enigszins vergemakkelijkt doordat de mensen die een van hun mogelijkheden afwijkend leven willen vormgeven nog aan de illusie konden vasthouden dat ze elkaars beschikbare middelen kunnen gebruiken. Door gebruik te maken van deze illusie kon voorkomen worden dat er een gevecht ontstond waarin mensen zich kostte wat kost wilden vastklampen aan de beschikbare middelen van anderen. Hierdoor kon de nieuwe situatie in zeer korte tijd geïmplementeerd worden.

Beschikbare middelen korte, middellange en lange termijn op elkaar afgestemd

De genoemde verstrengeling van de beschikbare middelen en het willen leiden van een van de eigen mogelijkheden afwijkend leven is niet te wijten aan onwil of kwaadwilligheid, maar is een gevolg van de verschillen tussen de diverse stadia van de multi-dimensionale mens. Er is een verschil in perspectief, waardoor een andere kijk op de beschikbare middelen ontstaat en daardoor ook een ander gebruik.
De afgescheiden mens, de bezielde mens en de bewust bezielde mens gaan ieder op een andere manier met de beschikbare middelen om.
De afgescheiden mens ziet de potentiële mogelijkheden niet en neemt ook geen ontwikkeling waar. Dit heeft tot gevolg dat hij alle gemanifesteerde middelen ziet als 'vrij beschikbaar', ook als deze middelen nog in ontwikkeling zijn of als deze middelen nodig zijn om het potentieel (verder) te ontwikkelen.
De bezielde mens ziet wèl de ontwikkeling, maar ziet weer niet de potentiële mogelijkheden. Deze mens beperkt de mogelijkheden tot de zichtbare mogelijkheden, maar ziet wel dat sommige mogelijkheden zich nog moeten ontwikkelen en dat sommige mogelijkheden ook in de toekomst nog nodig zijn. 
De bewust bezielde mens heeft overzicht over het hele spectrum van beschikbare middelen en kan daardoor ook volledig nieuwe, nog niet bestaande en daardoor niet bekende, mogelijkheden tot ontwikkeling brengen.

Het verschil heeft ook te maken met verschillende levenscycli die kunnen worden waargenomen, zoals het dagelijkse leven, één mensenleven, opeenvolgende mensenlevens (generaties) en de evolutie van al het leven op de Aarde en zelfs de evolutie van het leven in het Universum.
Deze levenscycli hebben een verschillende duur of lengte waarin de beschikbare middelen nodig zijn. Deze levenscycli overlappen elkaar, waardoor dezelfde beschikbare middelen voor verschillende levenscycli in gebruik zijn. De beschikbare middelen kunnen dan bijvoorbeeld niet in het dagelijkse leven gebruikt en/of verbruikt worden, omdat ze nog verder ontwikkeld moeten worden en nodig zijn in de toekomst, de langere termijn.  
Zo kijkt de afgescheiden mens vooral naar het dagelijkse leven, nu. De bezielde mens kijkt iets verder, namelijk naar de levensduur van één mensenleven, in het verlengde van eerdere (ouders) en latere generaties (kinderen).
Tenslotte beschouwt de bewust bezielde mens de hele levenscyclus van het leven op Aarde, het leven als geheel. De hele termijn van de 'geboorte' van de Aarde tot de 'dood' van de Aarde.

Zoals gezegd staan deze levenscycli niet los van elkaar, maar hangen ze nauw met elkaar samen. In feite gaat het om de ontwikkeling en gebruik op de korte termijn (dagelijkse leven binnen één mensenleven, afgescheiden mens), de middellange termijn (mensenleven binnen drie generaties, bezielde mens) en de lange termijn (evolutie van het leven op Aarde, bewust bezielde mens).
Door de beschikbare middelen voor het leven binnen de huidige en toekomstige mogelijkheden van een individu aan dat individu toe te wijzen en te reserveren en daarbij rekening te houden met de beschikbare middelen die nodig zijn voor de ontwikkeling van bestaande en toekomstige mogelijkheden, zijn de ontwikkeling van het leven op de lange termijn, de middellange termijn en de korte termijn met elkaar in verband gebracht.  

Een nieuwe mogelijkheid komt nu in zicht

Waar staan we nu?
Door de beschreven verstrengeling van materie zijn we heel wat mogelijkheden onderweg verloren. En we verliezen steeds meer mogelijkheden naarmate de tijd verstrijkt. Soms verliezen mensen zelfs hun leven, terwijl ze hun mogelijkheden nog niet allemaal benut hadden. Zitten we wel op de snelste route naar ons best mogelijke leven?

Aan de ene kant zijn we middelen en mogelijkheden om ons best mogelijke leven vorm te geven en te (be)leven verloren, aan de andere kant hebben we middelen en mogelijkheden verzameld die niet bijdragen aan ons best mogelijke leven. Het zou mooi zijn als we de verloren mogelijkheden kunnen compenseren met oplossingen die gecreëerd kunnen worden met die middelen en mogelijkheden die 'overcompleet' zijn!

Bewust wel of geen ruimte laten voor afwijken van de mogelijke routes

Iedereen heeft nu alleen nog maar de beschikking over de materie en middelen die bedoeld zijn om hun beste (individuele en gezamenlijke) leven vorm te geven en te (be)leven en er kan geen claim meer worden gelegd op de middelen en mogelijkheden van een ander.
Dat betekent dat mensen nu uitgedaagd worden om hun eigen mogelijkheden te gaan ontwikkelen.
Maar ja, dat wilden ze nu juist niet. En, zoals gezegd, is het idee dat mensen die hun mogelijkheden niet gebruiken elkaars mogelijkheden kunnen gebruiken een illusie.
Dus wat gebeurt er als deze mensen een gaatje zien, waardoor ze de oude route (en routine) weer kunnen oppakken? Nou, dan aarzelen ze geen moment maar grijpen die kans meteen. En dan zie je opeens hoe de stroom loopt waarmee deze mensen hun afwijkende leven willen vormgeven. Deze stroom loopt via een aantal andere mensen. Mensen die je net in lijn had gebracht met een leven binnen ieders mogelijkheden. Deze mensen zijn nu opeens omgedraaid omdat ze een impuls hebben gekregen om de andere kant op te bewegen, in de richting van een leven dat buiten de mogelijkheden valt.
Het is dan zaak om meteen bij te sturen, voordat de vaart erin komt en er geen houden meer aan is. Zorgen dat iedereen weer binnen de mogelijkheden blijft en de gaten dichten die er blijkbaar nog zijn.
Een steekje laten vallen blijkt dan opeens een heel goed diagnosemiddel te zijn!

Maar waardoor wisselen mensen zo makkelijk tussen de ene weg en de andere? Ze hebben blijkbaar ruimte om deze draai te kunnen maken. Deze ruimte had moeten worden ingeperkt op het moment dat die mensen in lijn waren met ieders mogelijkheden. Dat is niet gebeurd. Waarom niet?   

Eén van die redenen is de neiging om toe te geven. Zodra we zelf denken dat er ruimte is om toe te geven, wordt die ruimte ook direct opgeëist. Dit fenomeen werd het duidelijkst gedemonstreerd door de hond van wiens aanwezigheid ik soms mag genieten. Als er een stukje tijd was dat ik voor mezelf nog niet exact had ingevuld, dan claimde de hond die tijd en gaf ik toe omdat ik zelf ook niet echt een reden zag waarom ik die tijd niet aan de hond zou geven. Later die dag kwam ik dan in tijdnood.
Daarom maakte ik laatst voor mezelf een goede planning en aan het begin van de dag legde ik deze planning uit aan de hond. Dat werkte! De hond deed geen enkele poging meer om meer tijd te claimen dan ik aangaf, terwijl de beloofde wandeling toch nog een paar uur in het verschiet lag.
Omdat we ons aan de planning hielden was ook de weg vrij om een op hoger niveau gewenste ontmoeting te plannen (wat mensen ook wel ervaren als synchroniciteit). Deze ontmoeting was nodig omdat de persoon die we ontmoetten op een kruispunt in het leven stond en zich afvroeg 'hoe nu verder?'. Met mijn natuurlijke kwaliteit om de rode draad in iemands leven te belichten stelde ik deze persoon in staat om het verleden te zien en te evalueren waardoor de weg naar de toekomst helder werd. 

Een andere reden is dat het proces van afstemmen van alle mogelijkheden op elkaar een delicaat en secuur proces is dat tijd kost. Iedere betrokkene, en ieder deel van het samenwerkingsproces, moet apart worden afgestemd. Dit is een iteratief proces omdat wanneer een volgende persoon, of een ander deel van het proces, wordt afgestemd op ieders mogelijkheden blijkt dat iemand die al afgestemd was, of een ander deel van het proces, nog wat moet worden bijgesteld.
In het begin is ook vaak niet precies duidelijk hoe de lijntjes en stromen lopen en wat de mogelijkheden en onmogelijkheden van iedereen precies zijn. Dat wordt steeds duidelijker naarmate er steeds meer mogelijkheden op elkaar raken afgestemd. Dan wordt ook steeds duidelijker wie bewuste keuzes maakt en wie gewoon meegaat in de stroom. Pas als duidelijk is waardóór iemand op de afwijkende weg meegaat, kan de ruimte zo worden afgebakend dat alleen nog maar de weg binnen ieders mogelijkheden gevolgd kan worden.

Bij iemand die een bewuste keuze maakt om mee te gaan in de afwijkende weg ligt hier een mogelijkheid tot bewustwording. Hier is dan een gelegenheid om even mee te bewegen met deze persoon en de afwijkende keuze toe te staan. Voorwaarde is dan dat duidelijk wordt gecommuniceerd dàt deze persoon een keuze had, welke keuzes dat waren en wat de gevolgen van die keuzes zouden kunnen zijn. Door de bewuste keuze voor de afwijkende weg toe te staan kan de situatie zodanig escaleren, dat de ander niet anders kan dan alsnog een keuze te maken die binnen ieders mogelijkheden valt.
De mogelijkheid tot bewustwording wordt dan zodanig benut en ingevuld dat geen enkele betrokkene schade oploopt, maar dat het in plaats daarvan een leven binnen ieders mogelijkheden zelfs faciliteert.

Hoe beter we op onze eigen weg binnen onze mogelijkheden blijven, des te beter we anderen kunnen ondersteunen bij het vormgeven van hun best mogelijke leven. Zowel de mensen die binnen ieders mogelijkheden blijven als de mensen die daar bewust van willen afwijken.

Vragen? Stuur een e-mail