Een nieuwe opdracht: ‘Onderzoek hoe het beste leven voor iedereen vorm kan krijgen in iedere ontmoeting’

In het kader van de evolutieovergang naar een hoger niveau van bestaan heb ik me de laatste 20 jaar bezig gehouden met de vraag hoe mensen die hun levensplan bewust of onbewust vormgeven dat ongestoord kunnen doen. Ik heb knelpunten en oplossingen onderzocht. De beste oplossingen zijn opgenomen in de levensplannen.
Iedereen kan nu het eigen levensplan en de gezamenlijke levensplannen vormgeven zonder door onverwachte ontmoetingen of gebeurtenissen van het eigen pad getrokken te worden.
Deze fase is dus afgerond.

Ik ben nu bezig met een nieuwe opdracht, een nieuw ontwerp.
Dit ontwerp moet ervoor zorgen dat iedere ontmoeting ertoe zal leiden dat het beste leven voor iedereen wordt vormgegeven. (Denk ik, op dit moment. Het idee moet nog iets helderder worden.)
Momenteel zit ik nog in de fase informatie verzamelen, maar ik ben ook al bezig met het uitwerken van het nieuwe ontwerp.

Verkeerssituaties als metafoor voor een probleem met de levensplannen

De nieuwe opdracht werd onder mijn aandacht gebracht door een paar opvallende verkeerssituaties.

1. Risico op ongelukken daar waar langzaam verkeer en snelverkeer elkaars weg kruisen

Het begon met een onveilige situatie bij mij in de straat. Een oversteekplaats voor fietsers en voetgangers is niet aangegeven, terwijl het fietspad inmiddels moeilijk zichtbaar is vanwege de begroeiing. Er kwamen steeds meer auto’s langs die veel te hard reden voor de situatie en die zonder op of om te kijken of vaart te spiriteren het fietspad kruisten.
Hier was sprake van een onveilige situatie doordat langzaam verkeer en snelverkeer van hetzelfde stukje weg gebruik maakten. Vertaald naar de evolutieovergang naar een hoger niveau van bestaan: mensen die nog op de oude manier leven en mensen die op de nieuwe manier door het leven gaan kunnen met elkaar in botsing komen als hun wegen elkaar kruisen zonder dat ze daar erg in hebben.
Inmiddels zijn, om deze situatie veiliger te maken, markeringen op de weg aangebracht om de fietsers-oversteekplaats onder de aandacht te brengen bij automobilisten.

2. Bedreigd worden door iemand die onverwacht op je pad verschijnt

De tweede situatie was eigenlijk best grappig, maar de overlevingsreactie van mijn lichaam was dat niet. Een hond trof mij plotseling onverwacht aan op zijn ‘snuffelroute’ en begon hard tegen me te blaffen om ervoor te zorgen dat ik opzij zou gaan. Het duurde maar kort en ik schrok ook niet heel erg, maar mijn lichaam schoot volledig in een kramp.

3. Een gevaarlijke situatie creëren vanuit eigen belang en korte termijn denken

De derde situatie was zo opvallend dat ik begreep dat de situaties mij wezen op een probleem op onze collectieve route dat om een oplossing vroeg.
Een bepaalde doorgang waar alleen fietsers en voetgangers doorheen kunnen was definitief geblokkeerd voor groter verkeer met een rij betonnen blokken. De doorgang was al geblokkeerd door twee rood-witte paaltjes die platgelegd konden worden als dat nodig was. Door de betonnen blokken kon er helemaal geen groot verkeer meer door de doorgang. De rood-witte paaltjes hadden daardoor hun functie verloren maar stonden er nog wel.
Een vrachtwagen stond op een dwarsweg precies tussen de paaltjes en de blokken. De chauffeur moest de paaltjes platleggen om daar weg te komen. Hij zag mijn verbazing over de situatie en vertelde dat de bewoners in de woonwijk aan de kant van de betonnen blokken geen groot verkeer meer door hun wijk wilden hebben. Begrijpelijk, maar er was duidelijk niet goed nagedacht over de gevolgen van de permanente afsluiting van de doorgang. Er was nu nog maar één uitgang voor alle bewoners. Een langzame route met allemaal verkeersdrempels. Bovendien bevond zich bij de geblokkeerde doorgang een school. Stel dat er iets gebeurt in die woonwijk of bij de school, dan kunnen hulpdiensten zoals brandweer, ambulance en politie niet meer via de snelste route bij het probleem komen! Misschien nog een belangrijke aanvulling: de woonwijk die eisen stelde aan de doorgang bij de school bestaat uit koopwoningen, terwijl de wijk aan de andere kant van de rode paaltjes uit voornamelijk huurwoningen bestaat.
Het gaat hier om het creëren van afscheiding vanuit eigen belang en korte termijn denken.

Er speelt dus nogal wat op het kruispunt tussen het oude en het nieuwe!

Hoe zit dat met ons overlevingssysteem?

De snelle overlevingsreactie van mijn lichaam bij de confrontatie met de woest blaffende hond, deed me terug denken aan al die andere keren in mijn leven dat mensen mij ‘op hun pad’ vonden en die vervolgens probeerden mij op andere gedachten te brengen of mij weg te jagen met intimiderend gedrag.

Hoe ik mijn levensplan vorm gaf terwijl mijn omgeving iets anders van me wilde

Ik heb altijd met mensen geleefd die het me moeilijk maakten om mijn levensplan vorm te geven. Deze mensen brachten mij regelmatig in situaties waarin mijn ‘Zijn’, wie ik werkelijk ben, werd ontkend en onderdrukt, omdat ze mij nodig dachten te hebben om het door hen gewenste leven vorm te geven.
Dat leidde tot traumatische situaties die in mijn lichaam werden opgeslagen. Mijn overlevingssysteem stond daardoor op scherp. Mijn lichaam is er door al deze ervaringen van overtuigd geraakt dat ik maar beter kon stoppen met mijn levenspad volgen. Dat leidt namelijk onherroepelijk tot bedreigende situaties. Mijn lichaam probeert mij te beschermen door mij het lopen moeilijk te maken door pijn te genereren in mijn benen, heupen en bekkengebied.

Ik vroeg me af hoe die overtuiging zich heeft kunnen vastzetten in mijn lichaam. Zelf heb ik namelijk altijd heel anders tegen de situatie aan gekeken. Ik zag dat ik er helemaal niets aan kon doen dat mensen op deze manier met mij zijn omgegaan. Deze mensen maakten stuk voor stuk misbruik van hun positie door macht of kracht te gebruiken. Vanuit autoriteit of gewoon door mij naar beneden te duwen of opzij te zetten.
Om in die situaties toch mijn levensplan te kunnen vormgeven moest ik oplossingen vinden zodat het intimiderende gedrag van de ander niet getriggerd zou worden.

De strategieën die ik gebruikte om mijn levensplan te kunnen uitvoeren

In het begin ging dat prima door me onzichtbaar te maken. Ik maakte onderscheid tussen activiteiten die alleen voor mij belangrijk waren en activiteiten die ook belangrijk waren voor anderen en het leven als geheel. Door wat ik voor mezelf wilde, voor mijn eigen leven, op te geven, kon ik de dingen die belangrijk waren voor iedereen gewoon doen, zonder intimiderend gedrag te triggeren.

Tot dat niet meer werkte!

Door mij onzichtbaar te maken en mezelf weg te cijferen kon ik niet (meer) het beste leven co-creëren voor iedereen. Ik moest volledig zijn die ik ben en al mijn kwaliteiten inzetten.
Daardoor werd ik zichtbaar.

En toen begon de strijd.

In die strijd kwam ik niet alleen in situaties waarin mijn ‘zijn’ werd gecompromitteerd. Ik werd nu ook in diskrediet gebracht. Men deed er alles aan om te voorkomen dat ik mijn levensplan zou uitvoeren en daarmee verandering zou brengen. Bijvoorbeeld in de machtsverhoudingen. Ik zorgde er namelijk voor dat mensen die hun macht misbruikten ten gunste van zichzelf dit niet meer konden doen.
Was dit dan een strijd om de macht? Nee.
Dit was een strijd tussen het misbruiken van een machtspositie ten behoeve van zichzelf en het eigen leven, en het met natuurlijke autoriteit co-creëren van het beste leven voor iedereen.

Maar de strijd was te uitdagend, te hevig voor mijn lichaam!

De oorsprong van het overlevingssysteem

Mijn overlevingssysteem werd getriggerd en ik vroeg me af waardoor. Ik had namelijk geen last van overlevingsangst en daardoor geen angstgedachten.
Het is natuurlijk wel zo dat als je een situatie niet overleeft, je je levensplan niet kunt uitvoeren. Overleven heeft dus wel de eerste prioriteit, maar je veiligheid is gewaarborgd als je je levensplan volgt.

Het overlevingsmechanisme heeft misschien wel waarde voor mensen die van hun levensplan zijn afgeweken, maar het vormt een (ernstige) belemmering voor mensen die hun levensplan vormgeven.

Ik kwam tot de conclusie dat het overlevingssysteem waar het lichaam op reageert een overblijfsel is uit een vorige evolutiefase. Uit een evolutiefase waarin we ons nog niet ver genoeg ontwikkeld hadden om ons levensplan te kunnen volgen, en waarin we onze leefomgeving als vijandig ervaarden. Bijvoorbeeld omdat de Aarde nog in ontwikkeling was. “De Aarde was woest en ledig.” Nou ja, niet meer ledig maar nog wel woest.

Het overlevingssysteem wordt dus getriggerd door een vijandige omgeving, vanuit de vaste overtuiging dat vijandigheden levensbedreigend zijn.
Mijn leven is echter in geen enkel geval in gevaar geweest. Wèl stond het vormgeven van mijn levensplan op het spel. De vijandigheden waren er namelijk op gericht koste wat kost te voorkomen dat ik mijn levensplan zou uitvoeren. Omdat dat een regelrechte bedreiging was voor het voortbestaan van een manier van leven die ten koste gaat van de kwaliteit van de levens van anderen.

En dan kom ik tot de vraag: hoe kan het overlevingssysteem worden uitgeschakeld in situaties waarin overleven niet in het geding is?

WORDT VERVOLGD

Vragen? Stuur een e-mail